Το 1999, σε ηλικία 9 χρόνων, ξεκίνησα να χορεύω στο Εργαστήρι, μαζί με όλη (σχεδόν) την τότε τάξη του σχολείου. Οι γονείς μου, ευτυχώς, ήξεραν πόσο σημαντική είναι η παράδοση και με παρέδωσαν στους καλύτερους δασκάλους, τον κύριο Παναγιώτη και την κυρία Χριστιάνα, που είχαν το μεράκι και τις γνώσεις και μπορούσαν να μας μεταλαμπαδεύσουν το πάθος τους για τον παραδοσιακό χορό.
Τα επόμενα χρόνια, μέσα στα πολλά μαθήματα, τα ιδιαίτερα και όλες τις άλλες (όχι τόσο ευχάριστες) ασχολίες που είχαμε σαν παιδιά, το Εργαστήρι αποτέλεσε τη διέξοδό μου. Εδώ, εκτός από τους όμορφους χορούς, μέσα από τους οποίους διδασκόμασταν Ιστορία και Πολιτισμό, ερωτευτήκαμε, γνωρίσαμε σπουδαίους ανθρώπους, δημιουργήσαμε υπέροχες φιλίες που κρατούν μέχρι σήμερα και, γενικά, νιώσαμε σαν να είχαμε άλλη μια οικογένεια. Γι’ αυτό εύχομαι το Εργαστήρι να συνεχίσει να υπάρχει, και όλα αυτά τα ωραία που προσφέρει, να συνεχίσει να τα προσφέρει για άλλα τόσα και ακόμα περισσότερα χρόνια, ώστε και τα δισέγγονά μας να μπορέσουν να μαθητεύσουν κάποτε εδώ και να γίνουν κι αυτά σωστοί άνθρωποι, με ποιότητα και αρχές. Όσο για μένα, εύχομαι να μπορέσω να επιστρέψω και να συνεχίσω να χορεύω, να μάθω κι άλλους χορούς, να γνωρίσω κι άλλους ωραίους ανθρώπους.
Ανάμεσα στα πολλά θετικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν το Εργαστήρι, ξεχωρίζω τον ζήλο και τις γνώσεις των δασκάλων, τους δεσμούς που δημιουργούνται μεταξύ των παιδιών, τις δημιουργικές ιδέες και το όμορφο κλίμα κατά τη διάρκεια των μαθημάτων.
Θέλω να κλείσω αυτό κείμενο με μια πολύ ιδιαίτερη στιγμή που έζησα χάρη στο Εργαστήρι.
Το 2015, όταν, λόγω σπουδών, μετρούσα ήδη πέντε χρόνια μακριά από το Εργαστήρι, βρέθηκα σε μια συναυλία του Παντελή Θαλασσινού στο Σκαλί Αγλαντζιάς. Καθόμουν στη μέση της κερκίδας, ψηλά ψηλά. Στον χώρο πρέπει να ήταν περίπου 500-600 άτομα. Στα μέσα της παράστασης, ο Θαλασσινός ξεκινά τα γνωστά χορευτικά του τραγούδια, αυτά που όταν τα ακούς φορτώνεις σαν κασέτα όσα έμαθες στο Εργαστήρι και θέλεις να βρεθείς μ’ ένα διπλό σάλτο μέσα στην πίστα. Κρατήθηκα. Μα την ίδια στιγμή βλέπω, από δεξιά και αριστερά του θεάτρου, να πετάγονται γύρω στα οχτώ άτομα. Μόλις πλησίασαν στο κέντρο, ακριβώς μπροστά από τον Θαλασσινό, αντιλήφθηκα ότι τα άτομα αυτά ήταν η κυρία Χριστιάνα, ο κύριος Παναγιώτης και άλλοι φίλοι μου απο το Εργαστήρι, αυτοί οι ίδιοι που χορεύαμε μαζί, αυτοί με τους οποίους είχα περάσει αρκετές από τις πιο όμορφες στιγμές των παιδικών μου χρόνων. Σε κλάσματα δευτερολέπτου και χωρίς να ειδοποιήσω κανέναν από την παρέα μου, τρέχω κι εγώ στην πίστα και, χωρίς να ανταλλάξουμε κουβέντα, χορεύουμε όλοι μαζί όπως παλιά. Ήταν ό,τι πιο ωραίο έχω νιώσει, ειδικά όταν σκέφτομαι ότι στον ίδιο ακριβώς χώρο, στο Σκαλί Αγλαντζιάς, οι δάσκαλοί μου με έμαθαν να χορεύω με σηκωμένα τα χέρια, «μάγκικα», το μακρινό 1999… Σαν φωτογραφία που ζωντάνεψε, κάτω απ’ τα φεγγάρια τα κρυμμένα και τ’ αλλιώτικα…
Σας ευχαριστώ για όλα και εύχομαι κάποτε να μπορέσω να ανταποδώσω!