Το Εργαστήρι για μένα ήταν κάτι που πάντα υπήρχε. Ήρθα στον κόσμο μόλις τέσσερις μήνες πριν από αυτό, επομένως το έβλεπα να μεγαλώνει μαζί μου. Τον πρώτο καιρό το θεωρούσα απλώς σαν μια «ασχολία» των γονιών μου κάθε Τρίτη, άρα κάτι που με ενοχλούσε, αφού έφευγαν. Και, σαν μικρό παιδί, δεν καταλάβαινα το γιατί. Δεν πέρασε πολύς καιρός μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι δεν ήθελα να μη φεύγουν, αλλά ήθελα να πηγαίνω μαζί τους. Και, επιτέλους, κάποια στιγμή, έφτασε ο καιρός να ενταχθώ και εγώ σε αυτή την «ασχολία».
Εκεί γνώρισα φίλους. Φίλους, που ακόμη και αν τους έβλεπα μία μόνο φορά την εβδομάδα, τους ένιωθα σαν οικογένεια. Φίλους, που όσο περνάει ο καιρός τούς νιώθω όλο και πιο κοντά. Αλλά και φίλους που δεν είχα καταλάβει ότι απέκτησα μέχρι που έφυγα, όπως είναι ο χορός και η μουσική. Φίλους που τους πεθυμώ όπου κι αν βρίσκομαι. Φίλους που θα τους νιώθω πάντα οικογένεια. Γιατί αυτό είναι το Εργαστήρι για μένα: μια μεγάλη Οικογένεια.