Άνοιξη του 1999 και εγώ βρισκόμουν στην τετάρτη Δημοτικού, όταν, για καλή μου τύχη, δάσκαλός μου ήταν ο κύριος Παναγιώτης Θεοδώρου. Μια μέρα σαν όλες τις άλλες, είχε φέρει στο σχολείο διαφημιστικά για το Εργαστήρι. Έτσι ανυποψίαστη καθώς ήμουν, πήρα στα χέρια μου αυτό το φυλλάδιο, χωρίς να έχω την παραμικρή ιδέα για το τι έμελλε να ακολουθήσει. Αφού το μελέτησα προσεκτικά, ανακοίνωσα στη μαμά μου πως θα με ενδιέφερε να ασχοληθώ με τους παραδοσιακούς χορούς, για τους οποίους ο δάσκαλός μας μάς είχε μιλήσει με ιδιαίτερη θέρμη. Έτσι ξεκίνησε αυτή η περιπέτεια, αυτό το ταξίδι που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Το ταξίδι αυτό συνοδεύεται από αγάπη, ανιδιοτέλεια, ειλικρίνεια και αλληλοσεβασμό. Όλα αυτά τα χρόνια απέκτησα τρομερές εμπειρίες, πολλές γνώσεις και έζησα σημαντικές στιγμές, που μου έμαθαν να αγαπώ την παράδοση και μου έδωσαν το κίνητρο να μαθαίνω ολοένα και περισσότερα γι’ αυτή.
Τι να πρωτοθυμηθώ! Την απορία που ένιωσα στα πρώτα μαθήματα, τον ενθουσιασμό όταν μάθαινα έναν καινούργιο χορό ή καινούργιες φιγούρες, το μοναδικό αίσθημα της χαράς που διαδεχόταν την αγωνία και το άγχος πριν από κάθε παράσταση, τον ενθουσιασμό των ανεπανάληπτων ταξιδιών, ή την ανυπομονησία για το τι καινούργιο θα ακολουθούσε κάθε φορά; Όλα αυτά είναι συναισθήματα που μένουν για πάντα μέσα σου, σημαδεύουν την ψυχή σου και ταυτόχρονα σου θυμίζουν όλα όσα πέρασες και σε πλημμυρίζουν με ανείπωτη χαρά και απέραντη αγάπη. Παράλληλα σε καθιστούν τυχερή, αν αναλογιστείς ότι εξακολουθείς ακόμα να νιώθεις αυτά τα συναισθήματα ή, ακόμη καλύτερα, αναμένεις να τα νιώσεις και λαχταράς περιμένοντας να έρθει η κατάλληλη στιγμή.
Πώς μπορεί κανείς να ξεχάσει τα ταξίδια στην Ουγγαρία και τη Γαλλία, όταν, σε πολύ μικρή ηλικία, είχα την ευκαιρία να βάλω κι εγώ με τη σειρά μου ένα μικρό λιθαράκι στο μεγάλο οικοδόμημα που λέγεται ΠΑΡΑΔΟΣΗ; Ήταν τότε για εμένα κάτι πρωτόγνωρο και, μεγαλώνοντας, κατάλαβα πόσο σημαντικός ήταν ο ρόλος μας στις εκάστοτε παραστάσεις του εξωτερικού. Και επειδή με το πέρασμα του χρόνου καταλαβαίνεις περισσότερο να εκτιμάς καταστάσεις, στα 28 μου χρόνια πια, μπορώ να απευθύνω με βεβαιότητα ένα μεγάλο ευχαριστώ στους αγαπημένους μου δασκάλους, τον Παναγιώτη και τη Χριστιάνα, δείχνοντάς τους με αυτόν τον τρόπο ευγνωμοσύνη για τα όσα ανεκτίμητα μου έμαθαν.
Όσον αφορά το Εργαστήρι, ήταν, είναι και θα συνεχίσει να είναι το δεύτερό μας σπίτι. Ένας χώρος γεμάτος αναμνήσεις, μέσα στον οποίο γεννήθηκαν, αναπτύχθηκαν και δοκιμάστηκαν φιλίες που άντεξαν σε βάθος χρόνου και εξακολουθούν να υφίστανται, γεννήθηκαν καινούργιες ιδέες και ζήσαμε όλοι ανεπανάληπτες στιγμές.
Αυτός, λοιπόν, ο χώρος έμπνευσης και περισυλλογής, αλλά βέβαια και το έμψυχο δυναμικό του, μας μετέδωσαν αξίες και ιδανικά που δύσκολα πλέον βρίσκεις σήμερα. Γι’ αυτό ακριβώς το Εργαστήρι πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει. Για να προσφέρει αέναα στις νέες γενιές, αλλά και σε όλους εμάς που μεγαλώσαμε μαζί του. Είκοσι χρόνια, λοιπόν… και συνεχίζουμε…