2006. Ήμουν στην τρίτη Δημοτικού και είχα δασκάλα μου τη Χριστιάνα. Προφανώς, κάποια στιγμή, πρέπει εκείνη να μίλησε με το παππού μου, κι έτσι άρχισα να πηγαίνω στο Εργαστήρι. Ε, από τότε είμαι εδώ.
Ξεκίνησα, λοιπόν, ως ένα ζουμπουλό παιδάκι που το έστειλαν κάπου για να μάθει χορό. Θυμάμαι ότι στην αρχή ένιωθα λίγο παράξενα ‒ ξέρετε… με όλα εκείνα τα παιδάκια που δεν ήξερα και ξαφνικά έπρεπε να απλώσω το χέρι μου και να πιάσω το δικό τους, με τα βήματα του χορού που έπρεπε να μοιραστώ μαζί τους. Με το που τελείωσε ο πρώτος χορός, άρχισα να αναρωτιέμαι πού με είχαν στείλει οι γονείς μου ‒βασικά ο παππούς μου‒ και για ποιο λόγο. Αλλά, μετά από μισή ώρα παράξενων ακουσμάτων και χορών, δεν ήθελα να τελειώσει το μάθημα! Όλη αυτή η καλή διάθεση, τα γέλια, η αγάπη που είχα λάβει μέσα σε μισή ώρα ήταν αυτά που με έκαναν να είμαι ακόμα εδώ, μετά από δεκατρία ολόκληρα χρόνια, και να γράφω αυτό το κείμενο.
Με την πάροδο του χρόνου, στο Εργαστήρι απέκτησα και φιλίες, οι οποίες αργότερα θα δημιουργούσαν αρκετούς πονοκεφάλους στη Χριστιάνα. Ένα μόνο θα πω: Παναγιώτης, Στέφανος, Αχιλλέας, Αντρέας, Κωνσταντίνος.
Φτάνοντας πλέον στην εφηβεία, είχα την ευκαιρία να συμμετάσχω με το Εργαστήρι και σε κάποια Ευρωπαϊκά Προγράμματα, τα οποία ήταν φοβερή εμπειρία για μένα. Συμμετείχα επίσης και σε εκπαιδευτικά προγράμματα, όπως η «Ευθαλία» και το «Ηχώ της Πόλης». Συνέχιζα βέβαια ανελλιπώς να πηγαίνω στα μαθήματα τις Τρίτες. Έχοντας πλέον δεθεί με τα παραδοσιακά ακούσματα και τους χορούς, ανυπομονούσα να φτάσει η Τρίτη και «να πάω στους χορούς», για να χορέψουμε και να κάνουμε βλακείες με τη γνωστή «συμμορία» που προανέφερα. Κι όταν έφτανε ο καιρός των παραστάσεων, θυμάμαι ξεκάθαρα τα απίστευτα τρεξίματα στα παρασκήνια με τη «συμμορία», για να προλάβουμε να αλλάξουμε φορεσιές. Ήμασταν αγχωμένοι, εννοείται, αλλά συνάμα έπεφτε και πολύ γέλιο.
Σήμερα, έχοντας φτάσει σχεδόν στα 21 μου χρόνια, από διδασκόμενος έγινα πλέον διδάσκων στο Εργαστήρι και, ειλικρινά, το απολαμβάνω. Τώρα, εκτός από τις Τρίτες, πηγαίνω και τις Παρασκευές, στην ομάδα ενηλίκων, όπου χορεύουμε, γελάμε, περνάμε καλά ‒ όπως γίνεται βέβαια τόσα χρόνια, αλλά με μια μικρή διαφορά: μετά τον χορό, πίνουμε και την μπιρίτσα μας στην αυλή κάθε Παρασκευή!
Από το Εργαστήρι περιμένω και απαιτώ να συνεχίσει να έχει αυτή τη ζωντάνια,το μεράκι, τη ζεστασιά, τη μαγεία, τις όμορφες καρδιές, τη θέληση για όλο και περισσότερα πράγματα, παρόλο που οι καιροί είναι δύσκολοι. Επίσης, το πνεύμα συνεργασίας και ανοιχτομυαλοσύνης, αν θέλετε, και γενικά όλα αυτά που αγαπούν και απολαμβάνουν όσοι είχαν την ευκαιρία να είναι μέρος του ή τουλάχιστον να το γνωρίσουν.
Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα ποια θα είναι στο μέλλον η σχέση μου με το Εργαστήρι. Ελπίζω πως θα διατηρήσω την επαφή μου μ’ αυτό και θα ήθελα κάποια στιγμή να αναλάβω περισσότερες δράσεις στο πλαίσιό του. Κύριο χαρακτηριστικό του Εργαστηρίου θεωρώ την αφοσίωσή του στην παράδοση και την προσεγμένη προσέγγιση και φροντίδα που δίνεται στο κεφάλαιο αυτό. Θα το παρομοίαζα με κάποιον που κρατά στα χέρια του κάτι εύθραυστο και πολύτιμο, το οποίο δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να σπάσει ή έστω να πάθει την παραμικρή ζημιά ή αλλοίωση. Πρέπει πάση θυσία να το προστατέψει. Αυτό είναι το Εργαστήρι.