Είκοσι χρόνια πριν, στην έκτη Δημοτικού, μάθαινα συρτό στα τρία, σε μάθημα της Μαρίας. Έτσι βρέθηκα στο νεοσύστατο τότε Εργαστήρι, όπου γνώρισα τον Παναγιώτη, τη Χριστιάνα και το μεράκι τους για τον χορό. Λίγο μετά, χωρίς να το καταλάβω, χόρευα και τραγουδούσα στην Αξιοθέα, στη μεγάλη πλατεία της Μαδρίτης, στους δρόμους του Δουβλίνου, στο Παρίσι και στις πυραμίδες του Μεξικού…
Από το Εργαστήρι κουβαλώ το πρώτο άκουσμα της «Λυερής» του Μαππούρα, το εξωτικό ζεϊμπέκικο του Καρπή, το ερωτικό τσιαττιστό του Βυρωνή (που έκοψε τις αναπνοές στο γλέντι), το γέλιο του Μάριου, τους μπάλους, το χαμόγελο της Άντρης, τα τσιαττιστά του Γιαννή σε αίθουσες αναμονής αεροδρομίων, την εκστασιασμένη έκφραση του Μιχάλη σε κάθε χορό… και πολλές άλλες στιγμές, που δεν χωρούν σε ένα λεύκωμα.