Σεπτέμβριος 2000. Η αγάπη και των δυο γονιών μου για την παράδοση οδήγησε τη μικρή τότε «κοτσιδού» στο Δημοτικό Σχολείο Αγίων Ομολογητών, για το πρώτο της μάθημα παραδοσιακού χορού. «Κόκκινο μήλο μήλο, κόκκινο μήλο μήλο, πράσινο μήλο μήλο, πράσινο μήλο μήλο…» σιγοτραγουδούσαν τα παιδάκια, κρατημένα από τα χέρια σε έναν μεγάλο κύκλο, χορεύοντας καλαματιανό. Αυτός ο κύκλος όλο και μεγάλωνε, όλο και περισσότερο δενόταν, μέχρι που έγινε μια μεγάλη οικογένεια.
Ξεκίνησα λοιπόν… χατιρικώς, αν και μαθήτρια της πρώτης Δημοτικού, αφού τότε στο Εργαστήρι μπορούσαν να συμμετέχουν παιδιά από τη δευτέρα Δημοτικού και πάνω. Μαζί με την Έλενα (Καραπατάκη) ήμασταν οι μικρές της παρέας.
Τα χρόνια κύλησαν και, κάπου κοντά στην εφηβεία, μου ζητήθηκε να βοηθήσω στη διδασκαλία την κυρία Ελένη. Μαζί της έκανα τα πρώτα μου βήματα ως χοροδιδασκάλισσα, αν μπορώ να αποκαλώ τον εαυτό μου έτσι. Εκεί είδα τη μαγεία και κατάλαβα. Εκεί πλάσαμε τις δικές μας ιστορίες, φτιαγμένες για το κάθε βήμα, τους δύο φίλους που δεν μπορούσαν να αποφασίσουν αν θα πάνε σινεμά ή στην ταβέρνα, τον νάνο και τον γίγαντα, τον κύριο δεξιό και τον κύριο αριστερό. Εκεί ακούσαμε και ξεχωρίσαμε το βιολί, το κλαρίνο, το λαούτο. Κλείσαμε τα μάτια και ακούσαμε το νταούλι, χτυπήσαμε παλαμάκια και χορέψαμε. Τα Χριστούγεννα, μάθαμε τα κάλαντα, με όλες αυτές τις πρωτάκουστες για εμάς λέξεις. Εμείς. Οι δάσκαλοι με τα «μωρά» μας. Που κάποια από αυτά είναι πλέον έφηβοι, έτοιμοι κι αυτοί να μεταδώσουν τη μαγεία. Όπως μας τη μετέδωσε και εμάς ο Παναγιώτης, η Χριστιάνα, η Ελένη, ο Μάριος, ο Μιχάλης…
Το Εργαστήρι στην πορεία εξελίχθηκε και μαζί του εξελιχθήκαμε και εμείς. Γνώρισα την παραδοσιακή μουσική και… την ερωτεύτηκα. Ξεκίνησα μαθήματα λαούτου και, μαζί με τον δάσκαλό μας, τον Ανδρέα Χριστοδούλου, δημιουργήσαμε το μουσικό σχήμα του Εργαστηρίου. Η μαγεία συνεχίστηκε όταν γεννήθηκε η ιδέα για το δικό μας σχήμα παραδοσιακής μουσικής, τις «Κορασιές». Με την Κατερίνα, τη Μαρία και τη Μαριάννα, πειραματιστήκαμε με διαφορετικά ακούσματα και ρυθμούς. Ταξιδέψαμε στη Θράκη, στο Αιγαίο, στην Πόλη… με τελικό μας προορισμό το νησί μας.
Όλα αυτά τα χρόνια στο Εργαστήρι, ένιωσα να μεγαλώνω, να εξελίσσομαι. Μέρος αυτής της προσωπικής εξέλιξης οφείλεται βέβαια και στη συμμετοχή μου σε διάφορα Ευρωπαϊκά Προγράμματα ανταλλαγής νέων. Ταξίδεψα στην Ιταλία, τη Σουηδία, την Πορτογαλία, την Αυστρία, την Πολωνία… Εικόνες, γεύσεις, μυρωδιές, ακούσματα, αλλά και άνθρωποι διαφορετικοί, είναι μερικές μόνο από τις γνώσεις και τις εμπειρίες που μου χάρισαν απλόχερα αυτά τα προγράμματα.
Τώρα πια, θεωρώντας δεδομένο ότι το Εργαστήρι για μένα είναι το δεύτερό μου σπίτι, δεν μπορώ να διανοηθώ ότι δεν θα έχω επαφή μαζί του και στο μέλλον. Το μόνο ερώτημα είναι τι μορφή θα μπορεί να έχει αυτή η επαφή. Προσωπικά, θα ήθελα να ασχοληθώ περισσότερο με τη διδασκαλία της παραδοσιακής μουσικής σε παιδιά. Παράλληλα, το Εργαστήρι θα μπορούσε να παρέχει ένα ευρύτερο φάσμα γνώσεων σχετικών με την παράδοση, όπως μαθήματα μαγειρικής, σχεδιασμού και ραψίματος παραδοσιακών φορεσιών, κεντήματος κ.ο.κ. Ενδιαφέρον έχει, επίσης, και η έρευνα του δημοτικού τραγουδιού. Θα ήθελα, λοιπόν, να πάρω μέρος σε όποια από αυτά τα θέματα αποφασίσουμε να αναπτύξουμε και να υλοποιήσουμε.
Στο Εργαστήρι ήμουν πάντα ο εαυτός μου. Ένας από τους λόγους που το αγαπώ και με έχει κερδίσει όλα αυτά τα χρόνια είναι γιατί σε κάθε δραστηριότητά του μπορούσα να βάλω το προσωπικό μου στοιχείο, πέρα από κανόνες και περιορισμούς. Ελευθερία στην κίνηση αλλά και στη σκέψη, καθώς ο αυτοσχεδιασμός ήταν και παραμένει το κύριο χαρακτηριστικό του Εργαστηρίου. Περιμένω, λοιπόν, από το Εργαστήρι να κρατήσει αυτή τη μαγεία του και μαζί τις ανθρώπινες σχέσεις που το χαρακτηρίζουν, όπως και την τεράστια αγάπη και τον σεβασμό απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο που αποκαλούμε «Παράδοση».
Στο Εργαστήρι, τέλος, γνώρισα τις φίλες μου: την Ιωσηφίνα, την Ελεονώρα, την Κατερίνα, τη Μαρία, την Έλενα και την Ελένη ‒ τις «Σίκκιμε» (ναι, έχουμε και όνομα!). Μαζί γελάσαμε, κλάψαμε, θυμώσαμε, τραγουδήσαμε, χορέψαμε, μοιραστήκαμε τους έρωτες μας. Καμιά εμπειρία από αυτές που ανέφερα πιο πάνω δεν θα ήταν η ίδια χωρίς αυτές. Ευχαριστώ που μου τις φέρατε στη ζωή μου!