«Θα ήθελα να πάω κάπου να μάθω να χορεύω…» ανέφερα μια μέρα σε μια φίλη, πριν από επτά χρόνια. Και με έβγαλε ο δρόμος, ένα φθινοπωρινό βράδυ του Σεπτέμβρη, μια Παρασκευή, μπροστά σ’ ένα Αρχοντικό. «Αρχοντικό Ιεροδιακόνου» διάβασα στην επιγραφή απ’ έξω. Και αναρωτήθηκα πώς γίνεται σ’ ένα παλιό σπίτι να γίνονται μαθήματα χορού, σε ποιον χώρο άραγε θα μαζευόμαστε; Ποιων άλλων τα βήματα, ακούγονται τις Παρασκευές, στα στενά σοκάκια των Αγίων Ομολογητών, για να μπουν στο σπίτι αυτό;
Με αρκετή επιφυλακτικότητα, έσπρωξα την ήδη ανοιχτή πόρτα του… Μια επιβλητική, μεγάλη, ξύλινη πόρτα, που από εκείνο το βράδυ, πρέπει να το ομολογήσω, περιμένω ανυπόμονα, κάθε τέλος της βδομάδας, να τη σπρώξω για να μπω στην πιο όμορφη, μαγευτική και ταξιδιάρικη διάσταση. Είναι η πύλη που με μεταφέρει σ’ έναν άλλο κόσμο μουσικό, θεατρικό, χορευτικό, παραδοσιακό. Έναν κόσμο γεμάτο ζωντανούς ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Κάπως έτσι ξεκίνησε η δική μου σχέση με το Πολιτιστικό Εργαστήρι Αγίων Ομολογητών.
Περνώντας οι βδομάδες και οι μήνες, άρχισα σιγά-σιγά να συνειδητοποιώ ότι μέσα στον χώρο αυτό υπάρχει μια σπάνια, μοναδική ενέργεια, σαν να συντελείται, κάθε φορά που θα συναντηθούμε, μια μυσταγωγία… Ίσως, σκεφτόμουν, με κάνει να νιώθω έτσι η αρχοντιά του χώρου με τα παλιά πλακάκια, τις δοκούς στο ταβάνι, το δίχωρο, τη γυριστή σκάλα που οδηγεί στο πάνω επίπεδο, τα ξύλινα διατηρημένα παράθυρα. Ίσως να είναι η ηρεμία στην εσωτερική, καταπράσινη αυλή, που μεταμορφώνεται από εποχή σ’ εποχή κι εμείς την απολαμβάνουμε στα διαλείμματα μας… Ίσως, πάλι, να είναι τα παραδοσιακά ακούσματα, η μουσική και τα τραγούδια, ίσως, ακόμη, να είναι η προσπάθεια, ο ιδρώτας μας, το πείσμα μας μέχρι να πατήσουμε τα βήματα των χορών…
Σήμερα, επτά χρόνια μετά, μπορώ να πω με σιγουριά πως μέσα στο Πολιτιστικό Εργαστήρι δεν έμαθα μόνο να χορεύω. Έμαθα να ζω μέσα σ’ ένα ταξιδιάρικο καράβι, που με αρμενίζει σε θάλασσες πολιτισμού και παράδοσης και μου έδωσε μια μοναδική ευκαιρία και εμπειρία. Το Πολιτιστικό Εργαστήρι με έμαθε να αναπνέω με τα χνώτα όμορφων ΑΝΘΡΩΠΩΝ, διαφορετικών μεταξύ τους, που όμως είναι τόσο κοντά ο ένας στον άλλο. Η συνύπαρξη όλων μας ‒παιδιών, εφήβων, ενηλίκων‒ καταλήγει πάντα σε στιγμές μοναδικές και αξέχαστες. Δεν είναι μόνο τα όσα κάνουμε στα απογευματινά μαθήματα (που πια δεν είναι μαθήματα αλλά οικογενειακές συνάξεις), ούτε τα όσα ζούμε στις εκδηλώσεις και στα διάφορα θεματικά εργαστήρια, ούτε η διασκέδαση και το κέφι στις μουσικές μας βραδιές (πόσο αυθόρμητα βγαίνει πια η λέξη «μας»).
Τι είναι, τελικά, το Πολιτιστικό Εργαστήρι Αγίων Ομολογητών; Είναι οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ! Πρώτοι απ’ όλους, οι πρωτεργάτες του, η Χριστιάνα και ο Παναγιώτης. Ακούραστοι, ασταμάτητοι, δημιουργικοί, να σκορπούν απλόχερα αγάπη. Μόλις οι ιδέες μπουν κάτω, τις μετατρέπουν σε στόχους και μετά σε συμβάντα. (Εγώ το έζησα τα τελευταία επτά χρόνια… όμως η απόδειξη είναι όλα όσα έγιναν τα είκοσι χρόνια που αναπνέει το Εργαστήρι!) Γεγονότα και εκδηλώσεις με σεβασμό προς την παράδοση του κόσμου, του έθνους, της πατρίδας. Πάντα εκεί! στο Αρχοντικό! για όλους μας! Άξιοι οικοδεσπότες, που δεν μέτρησαν ποτέ τον προσωπικό τους χρόνο. Άλλωστε, ποιος μέτρησε ποτέ τον προσωπικό του χρόνο καθώς μεγαλώνει το παιδί του;
Το Πολιτιστικό Εργαστήρι είναι οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ! Είναι τα ειλικρινή χαμόγελά τους, η αυθόρμητη αγκαλιά τους, η χωρίς υποκρισία παρουσία τους. (Όσοι είμαστε μέσα σ’ αυτό το καράβι είναι γιατί το θέλουμε, γιατί το απολαμβάνουμε. Κανένας δεν μας ανάγκασε να κάνουμε αυτό το ταξίδι.) Είναι τα αστεία τους και οι αντιδράσεις τους. Είναι οι συζητήσεις, τα όμορφα λόγια τους, η καλή κουβέντα τους. Είναι τα μουσικά όργανα, οι φορεσιές και τα κεφαλόδεσμα. Είναι οι κοινές πορείες μέχρι να ετοιμαστεί μια παράσταση. Είναι ακόμα οι εθελοντές, που γίνονται ένα με όλους μας. Που αν και δεν μιλούν τη γλώσσα μας, είναι αρκετή η γλώσσα τους σώματος και της αγάπης να τους δώσει χώρο και θέση μέσα στον κύκλο μας. Είναι… είναι όλα όσα οι άνθρωποι νιώθουν όταν ανήκουν κάπου. Κι εμείς, τα μέλη του Εργαστηρίου, αξιωθήκαμε αυτό το ανήκειν! Είμαστε όλοι συνταξιδιώτες, με καπετάνιους άξιους. Γι’ αυτό και η ρότα μας, κάθε φορά, μας βγάζει σε δρόμους ονειρεμένους, παιχνιδιάρικους, μαγικούς. Σαν μια ευλογία να πλανάται σε ό,τι κάνουμε, σαν να κυλούν όλα αβίαστα μεθοδευμένα, για να βγαίνουμε πάντα στη στεριά, ευτυχισμένοι!
Στο Εργαστήρι πήγα για να μάθω να χορεύω. Πόσο γελασμένη βγήκα… Τελικά, εκεί μέσα, έμαθα να ζω!
Στον ζωντανό οργανισμό που ονομάζεται Πολιτιστικό Εργαστήρι Αγίων Ομολογητών, προς όλους εσάς, προς όλους εμάς, μια ευχή εγκάρδια, αγαπητική. Πάντα χαρές και γλέντια και πανηγύρια! Και στα τριάντα και στα σαράντα και στα πενήντα χρόνια λειτουργίας του. Για τώρα, ας χαρούμε τα είκοσι… Στην υγειά μας!