Από μια κουβέντα που είχα με τον αγαπητό μου φίλο Γιώργο Καλογήρου, ξεκίνησα να μαθαίνω για το Εργαστήρι. Τον επόμενο χρόνο μετακόμισα στη Λευκωσία, έτσι η πρώτη έγινε τον Σεπτέμβριο του 2016.
Από τις πρώτες μέρες μου στον χώρο του Πολιτιστικού Εργαστηρίου Αγίων Ομολογητών, ένιωσα τους ισχυρούς δεσμούς μεταξύ των χορευτών. Η ζεστασιά και η ιστορία που αποπνέει το Αρχοντικό, μου μετέφεραν αμέσως την ευθύνη αλλά και την ευλογία που μπορεί να νιώσει κάθε Έλληνας για τις ρίζες του. Οι δράσεις του Εργαστηρίου ποικίλλουν, κι αυτό είναι κάτι που τους διαφοροποιεί από άλλα οργανωμένα σύνολα. Προσωπικά, στην αρχή συμμετείχα χορεύοντας ‒κάτι που συνεχίζεται μέχρι σήμερα‒ αλλά, στην πορεία, μου δόθηκε η ευκαιρία να προσφέρω στη διδασκαλία χορών στο παιδικό τμήμα και να συμμετάσχω σε διάφορα φεστιβάλ.
Μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια στο Εργαστήρι, γνώρισα υπέροχους ανθρώπους. Οι Παρασκευές μου πλέον είναι συνδεδεμένες με τη γωνιά της «Καντίνας μου». Το κουβεντολόι που στήνουμε μετά το μάθημα στην εσωτερική αυλή, οι κοινοί προβληματισμοί, τα πειράγματα και ένα ποτήρι κρασί είναι κάτι που προσωπικά με συγκινεί. Είναι παρήγορο να ξέρεις πως κάπου, σε μια γειτονιά της μοιρασμένης Λευκωσίας, νέοι άνθρωποι δίνουν ανάσα και ήχο ξανά σε ένα αρχοντικό.
Σήμερα, λόγω της μετακόμισής μου στην ελεύθερη περιοχή της επαρχίας Αμμοχώστου, οι συνθήκες δεν είναι και τόσο ευνοϊκές για καθημερινή επαφή με το Εργαστήρι. Πάντα όμως θα ξέρω πως οι άνθρωποί του θα είναι εκεί, κάθε Παρασκευή, στο ίδιο μέρος το γνωστό, με την ίδια πάντα διάθεση. Σίγουρα οι φιλίες και οι ανθρώπινες σχέσεις που δημιουργήθηκαν σε αυτό τον χώρο θα κρατήσουν στα χρόνια. Εύχομαι να μας αξιώνει ο Θεός να ανταμώνουμε, αλλά και να δίνει δύναμη και ευλογία στους συνεχιστές.