Τον Σεπτέμβριο του 2004, ο Παναγιώτης Θεοδώρου, τον οποίο γνώριζα από τη γειτονιά και το σχολείο των παιδιών μας, μου εισηγήθηκε να ξεκινήσει μαθήματα παραδοσιακού χορού η 9χρονη, τότε, κόρη μου, που έψαχνε να κάνει κάτι τα απογεύματα. Η οικογένειά μου, λόγω του ότι η μητέρα μου είναι ξένη και ο πατέρας μου μεγαλωμένος στην πόλη, δεν είχε μπορέσει να μου μεταφέρει την παράδοση της Κύπρου. Για τον λόγο αυτό δυσκολεύτηκα λίγο να πείσω τη μικρή να ενταχθεί στην ομάδα. Λόγω όμως της αγάπης και της ενθάρρυνσης που βρήκε από τους δασκάλους της, σύντομα αγάπησε την ομάδα και τους χορούς και έμαθε πολλά για την παράδοση του τόπου μας και της Ελλάδας.
Αυτή η θετική εμπειρία οδήγησε κι εμένα να αναζητήσω κάποιον τρόπο για να ενταχθώ κι εγώ στο Εργαστήρι. Ο Παναγιώτης μού μίλησε τότε για τα μελλοντικά σχέδια του Εργαστηρίου, που περιλάμβαναν και Ευρωπαϊκά Προγράμματα ‒ ειδικότερα, αυτά που σχετίζονται με την κινητικότητα των νέων στην Ευρώπη. Έτσι, με την υλοποίηση αυτού του στόχου, είχα την ευκαιρία να συμμετάσχω σε ημερίδες πληροφόρησης και εκπαίδευσης, στις οποίες καθοδηγήθηκα από τον Παναγιώτη και άλλους Ευρωπαίους συνεργάτες του.
Το 2011 το Πολιτιστικό Εργαστήρι απέκτησε τη δική του στέγη, στο αναπαλαιωμένο Αρχοντικό Ιεροδιακόνου. Αυτός ο όμορφος χώρος μάς έδωσε τόση θετική ενέργεια, ώστε πολύ γρήγορα γέμισε με κόσμο που είχε όρεξη όχι μόνο να εργαστεί, αλλά και να βάζει διαρκώς νέους στόχους στους τομείς του πολιτισμού και των Ευρωπαϊκών Προγραμμάτων. Τότε, με την καθοδήγηση πάντοτε του Παναγιώτη, ανέλαβα τον ρόλο «μέντορα» για τους νέους που έρχονταν από την Ευρώπη, στο πλαίσιο του προγράμματος Νεολαία σε Δράση. Τα τελευταία οκτώ χρόνια, λοιπόν, συμμετέχω εθελοντικά σε διάφορες εκδηλώσεις, στις οποίες εμπλέκονται οι εθελοντές. Επίσης, παίρνω μέρος σε εκπαιδεύσεις και δραστηριότητες που με βοηθούν να βελτιωθώ στον τομέα μου.
Από τη στιγμή που περνώ την κεντρική είσοδο του Πολιτιστικού Εργαστηρίου, ξέρω πάντα ότι θα βρω κάποιο φιλικό πρόσωπο, νέο ή «παλιό», και θα νιώσω τη γνώριμη οικογενειακή ατμόσφαιρα, που αποπνέει ζεστασιά και θαλπωρή. Γιατί το Πολιτιστικό Εργαστήρι είναι ένας χώρος όπου νιώθω, ανήκω, προσφέρω και αγαπώ…
Πώς θα ήθελα να είναι η σχέση μου με το Εργαστήρι σε δέκα χρόνια από τώρα; Λοιπόν, θα ήθελα να νιώθω την ίδια θαλπωρή και να βλέπω γύρω μου τους νέους εθελοντές να προσφέρουν και να δημιουργούν με τον ίδιο ζήλο που έχουμε κι εμείς! Αυτό που θα θυμάμαι πάντοτε είναι η πρώτη επαφή μου με το Εργαστήρι, έξω από τα κάγκελα του Δημοτικού Σχολείου Αγίων Ομολογητών, κρατώντας από το χέρι την κόρη μου, που μου έλεγε με πείσμα: «Εγώ δεν θέλω να μάθω χωριάτικους χορούς!». Τελικά, όμως, κοιτάξτε πού φτάσαμε και οι δυο! Από το 2004 δεν λείψαμε λεπτό από όλες τις εκδηλώσεις και τις δραστηριότητες του Εργαστηρίου! Δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια!