«Μια παρέα φίλων απ’ τα παλιά θα μαζευτούμε για να χορεύουμε… έτσι, όπως στην Παιδαγωγική», είπε. «Μαδεν τους ξέρω, δεν είμαι της Παιδαγωγικής, δεν χόρεψα ποτέ μου τέτοιους χορούς», αντέδρασα.
Κι όμως, κανένα ΔΕΝ, τελικά, δεν στάθηκε εμπόδιο. Η πόρτα ανοιχτή για τον καθένα, από τότε μέχρι σήμερα. Κι όπως ο κύκλος προχωρά στον χορό, έτσι κι εσύ γίνεσαι μέρος του. Και μεγαλώνει, κι όλο μεγαλώνει… Βγαίνεις για λίγο, «να πιάσεις το βήμα», μα ξαναμπαίνεις. Βγαίνεις για λίγο, να περάσει αυτή η δύσκολη φάση της ζωής σου, μα ξαναμπαίνεις. Γιατί το Εργαστήρι –ο κύκλος– είν’ εκεί, εν κινήσει, και μπαίνεις· στην αρχή, στη μέση, στο τέλος του… Δυο χέρια ανοίγουν και σε πιάνουν ‒ και γίνεσαι πάλι μέρος του.
Πόσα έμαθα, πόσα έζησα, πόσα κέρδισα… Γνώση, εμπειρία, ανθρώπους «όμορφους», φίλους… Ένα ταξίδι στο πριν, που αφήνει τα σημάδια του μέσα σου, σε δένει με τις ρίζες, τις ψάχνεις, τις εκτιμάς. Όλα αυτά που μαθαίνεις περνούν μέσα σου και, χωρίς καν να το προσπαθήσεις, τα δίνεις κι εσύ σε άλλους, στα παιδιά σου. Ευλογία!
Το Εργαστήρι ζει στο χτες, στο σήμερα, στο αύριο. Το Εργαστήρι ψάχνει στο χτες, ζει στο σήμερα και επενδύει στο αύριο. Τα σημάδια που αφήνει στις ψυχές μέσα από τις εμπειρίες που προσφέρει, στα κάθε είδους «βήματα» που διδάσκει –χορός, επιμορφώσεις, δράσεις– βοηθούν τον καθένα να προχωρά, με τον τρόπο και στον βαθμό που τα αξιοποιεί στη ζωή του. Και σε όποια μορφή κι αν συνεχίσει να υπάρχει, σίγουρα σ’ αυτούς που έκαναν το πέρασμά τους απ’ αυτό, έχει ήδη αφήσει τα σημάδια του και την εκτίμηση προς την παράδοση…