Κάθε φορά που μπαίνω στο Αρχοντικό Ιεροδιακόνου, κοντοστέκομαι στη μικρασιάτικη φορεσιά και σκέφτομαι τις δυο μου προγιαγιάδες, Ειρήνη και Καλλιόπη, που έφυγαν από τη Μικρά Ασία τον ίδιο καιρό με την Καλλιόπη Μουπαγιατζή, το 1922, φορώντας αυτή τη φορεσιά. Και τις φαντάζομαι να μου ζητάνε να πω ένα ευχαριστώ εκ μέρους τους στη Χριστιάνα Παπαδοπούλου και στον Παναγιώτη Θεοδώρου.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ, γιατί με την αγάπη και τον σεβασμό που τους πρέπει διατηρούν και συνεχίζουν τη μουσική πολιτιστική κληρονομιά και παράδοση του τόπου μας, φροντίζοντας έτσι η μνήμη μας να παραμένει όρθια, περήφανη, αγέρωχη, περιποιημένη. Όπως και η φορεσιά της γιαγιάς.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ, γιατί συνεχίζουν την προσπάθεια να μεταλαμπαδεύσουν τη γνώση από τις ρίζες μας και μου εμπιστεύθηκαν το έργο τους μέσα από τη συμμετοχή μου στις αμέτρητες, υψηλού πολιτιστικού και αισθητικού επιπέδου, εκδηλώσεις του Εργαστηρίου. Έθεσαν υψηλούς στόχους. Ανέπτυξαν την ευρύτερη μουσική μας παιδεία και δημιούργησαν ένα πρωτότυπο καλλιτεχνικό, πολιτιστικο-κοινωνικό φυτώριο, σημείο αναφοράς για τον πολιτισμό μας. Ένα φυτώριο με καλλιεργημένα παιδιά, τα οποία, με τη σειρά τους, ήδη εμπλουτίζουν την κοινωνία μας, τιμώντας το παρελθόν και δημιουργώντας το παρόν και το μέλλον.
Είμαι περήφανος που υπάρχω σαν μέρος αυτής της ιστορίας. Αυτής της παράδοσης του Πολιτιστικού Εργαστηρίου των Αγίων Ομολογητών. Σας ευχαριστώ!