Εργαστήρι, πηγή δροσάτων νερών.
Σκύβει ο καθείς, πίνει όταν θέλει, όσο θέλει…
Εργαστήρι, κύκλος χορών.
Μπαίνει ο καθείς όταν θέλει, όσο θέλει.
Πηγή ανοιχτή στον καθένα…
Πρόσωπα, ηλικίες, μουσικές, χοροί…
κυλά το ποτάμι, μαζεύει, αφήνει, κυλά…
Για μένα το Εργαστήρι είναι Παναγιώτης, είναι Χριστιάνα.
Ύστερα μπαινοβγαίνουν στον Ιορδάνη του μυαλού μου μορφές οικείες, γνωστές, άγνωστες. Καταστάσεις, εικόνες, σκηνές, μνήμες, αισθήματα…
Εργαστήρι οι δυο μου κόρες, Εργαστήρι ο μονάκριβος γιος…
Εργαστήρι η Αγία Θαλασσινή στην αφίσα του 2003.
Εργαστήρι η οικογένεια ζουμπουλιών όλη επί σκηνής στον «Κύκλο της ζωής».
Εργαστήρι το μοιρολόι-σύνθεση της Δώρας, υπό το φως των κεριών και του επιταφίου.
Εργαστήρι η ζιβανία πριν από την παράσταση του «Έρωτα», με τον Μιχάλη έξω από το παραθύρι της Αξιοθέας και το μεθυσμένο μου παραπάτημα αργότερα, στην «Ανεράδα» του Βασίλη Μιχαηλίδη.
Εργαστήρι όταν του χότζα-ιμάμη το μεγάφωνο, το ανατολίτικα μακρόσυρτο, επισκίαζε τη φωνή μου, βράδυ καλοκαιριού, καθώς απάγγελλα από το ανώι του Αρχοντικού τις πατρίδες του Βορρά.
Εργαστήρι το δρεπάνι του Βυρωνή.
Εργαστήρι ο Πατέρας Λουκάς στην πρώτη πρώτη γραμμή, αυστηρός και περήφανος.
Εργαστήρι τα μικρά που μεγάλωσαν ‒η Ιωσηφίνα, η Σάββα η Μαρία, ο Νίκος, ο Φίλιππος…, Νατάσα, Έλενα, Κατερίνα, Στέφανος, Μαριγώ, Ελεωνόρα, Σταυρινιώ, Αναστάσης, Σοφία…
Ονόματα-χοροί, ονόματα-μουσικές, ονόματα-παραστάσεις… παιδάκια, μέρες, κοπέλες, έφηβοι, μήνες, χρόνια, γυναίκες, άντρες…
Εργαστήρι για μένα η θλίψη μου, που με κρατά μακριά.
Εργαστήρι τα θαμπά από τις ανάσες του χορού καφασωτά,
τα άηχα πίσω από τα τζάμια γέλια και τραγούδια, όταν άφηνα έξω από την πόρτα του τα παιδιά, φεύγοντας κυνηγημένος στη σιωπή μου νύχτες της Τρίτης.
Εργαστήρι τόσες θύμησες, τόσες μνήμες, τόσες συγκινήσεις, τόσες παραστάσεις… συνοδός γονέων και παιδιών είκοσι χρόνια.
Εργαστήρι, πηγή δροσάτων νερών.